Το σχολείο στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ!
Σάκα, ποδιά, παγουρίνο και στυλό Bic - φυσοκάλαμο

Πώς ήταν το σχολείο στο τέλος της δεκαετίας του '70 και στη δεκαετία του '80, σε σύγκριση με σήμερα; Μιλάμε φυσικά για καμία σχέση. Απολύτως καμία. Όσοι είστε μεγαλύτεροι, χαλαρώστε, διαβάστε και θυμηθείτε. Οι μικρότεροι, δώστε βάση για να μάθετε πώς ήταν η ζωή στο σχολείο σε μια εποχή όχι τόσο πολύ μακρινή, αλλά σίγουρα πολύ – πολύ διαφορετική.

Η ποδιά: το απόλυτο look του σχολείου

Η ποδιά: το απόλυτο look του σχολείου

Ναι, προλάβαμε την ποδιά. Αγόρια και κορίτσια. Ομοιόμορφα ντυμένοι όλοι, μια μπλε λαοθάλασσα στο προαύλιο στην προσευχή. Ευτυχώς καταργήθηκε το 1982 – έργο Λευτέρη Βερυβάκη, διότι το ΠΑΣΟΚ έκανε έργα.

Σχολείο το Σάββατο; Ω, ναι!

Το προλάβαμε οι μεγαλύτεροι για πολύ λίγο. Αλλά το προλάβαμε... Για λίγες ώρες βέβαια και όχι κανονικό ωράριο, αλλά το βάσανο αυτό το περάσαμε. Το λες σε κάτι μικρότερα παιδιά και δεν σε πιστεύουν. Όπως ακριβώς δεν πιστεύουν ότι στο μπάσκετ υπήρχαν οι βολές 1+1 (αν έβαζες την πρώτη, τότε είχες δικαίωμα να σουτάρεις και τη δεύτερη) και το μυθικό που κέρδιζες βολές και είχες δικαίωμα να βαρέσεις τρεις, αν έχανες την πρώτη ή τη δεύτερη. Προσοχή: δεν υπήρχε τρίποντο τότε, ούτε μπορούσες να βάλεις τρεις βολές. Αν έβαζες τις δυο πρώτες, έκανε επίθεση κανονικά ο αντίπαλος, αν όμως έχανες την πρώτη ή τη δεύτερη, είχες μια ακόμα ευκαιρία.

Το πολυτονικό

Τώρα έχουμε έναν τόνο στις λέξεις (και αν...), έχουμε greeklish, έχουμε την απλούστερη δυνατή γραφή. Τότε είχαμε μυθικές έννοιες, όπως «ψιλή», «δασεία», «περισπωμένη» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Μιλάμε για την Κόλαση του Δάντη καθημερινά – και δεν εννοώ το Χρήστο Δάντη.

Μια εβδομάδα πρωί – μια απόγευμα

Λόγω έλλειψης σχολικών εγκαταστάσεων, το σχολείο για κάποιους από εμάς δεν ήταν πάντοτε πρωί. Ήταν μια εβδομάδα πρωί, μια απόγευμα. Άρα μια εβδομάδα που ξύπναγες χαράματα και μια που ξύπναγες σαν άρχοντας, διάβαζες λιγάκι και πήγαινες στο σχολείο «φράπα». Ποιο ήταν το chat της εποχής εκείνης, το facebook των 80's; Το θρανίο, όπου έγραφες κάτι εσύ το πρωί, το διάβαζε αυτός (ή αυτή) που πήγαινε για μάθημα το απόγευμα και ενδεχομένως σου απαντούσε και το διάβαζες το επόμενο πρωί. Χωρίς να γνωριστείτε ποτέ. Α, επίσης το Blanco δεν ήταν τόσο για να σβήνουμε αυτά που γράφαμε στο τετράδιο, αλλά για να μπογιατίζουμε το θρανίο. Καρδούλες, Love4Ever και «Smile» γραμμένο καλλιγραφικά. Και κάτι τελευταίο: το θρανίο χωριζόταν στη μέση με τη βοήθεια της κασετίνας. Από δω το δικό μου μέρος, από κει το δικό σου. Καλή φάση, δικέ μου, ε;

Ούτε «τσάντα», ούτε «σακίδιο πλάτης», ούτε «Polo», ούτε τίποτα. Σάκα. Απλά και ξεκάθαρα. Με δυο τύπου αγκράφες που «αγκάλιαζαν» τη σάκα και «κλείδωναν» το περιεχόμενό της. Συν μια τύπου «στρατιωτική», χακί χρώματος, που λίγες μέρες αφού την αγοράζαμε ήταν γραμμένη και βαμμένη σχεδόν σε κάθε σημείο της. Που μέσα βάζαμε τα βιβλία, τα τετράδια, την κασετίνα με τα μολύβια, τα στυλό, τη γόμα και την ξύστρα. Και φυσικά, δυο ακόμα πολύτιμα αντικείμενα του πόθου:

Instagram... δεν έχουμε. Ούτε Facebook έχουμε. Twitter (ή Χ ή όπως αλλιώς το λένε)... ούτε από αυτό έχουμε.

Έχουμε όμως Google News (ακολούθησέ μας για να βλέπεις τις νέες μας αναρτήσεις) και Dailymotion (για να βλέπεις τις βιντεάρες μας)

Πως σου φάνηκε;


Θα να σου αρέσουν και αυτά

Σχόλια

https://www.mybites.gr/assets/images/user-avatar-s.jpg
Γράψε εσύ το πρώτο σχόλιο για αυτό