Μαντινάδες

Με μαύρα ρούχα άνθρωπο όταν θα συναντήσεις την αφορμή απου τα φορεί να μην τονε ρωτήσεις

Απ`όσα μου 'δωκε ο Θιός εγώ αγαπώ τη σκέψη που ο νους μπορεί απάνω σου χίλιες φορές να πέψει.

Μόνο τη νύχτα χαίρομαι, την ώρα που κοιμούμαι, γιατί ελπίζω στ'όνειρο πως θα συναντηθούμε

Τα χρόνια που δε σ'ήξερα, θαρρώ χαμένα πάνε, όμως τ'αργά, απ'το ποτέ, χίλιες φορές καλιά'ναι

Σε μια γωνιά τση σκέψη σου να με κρατείς κι εμένα μα εγώ τα πάντα επόβγαλα για να χω μόνο εσένα.

Με την καρδιά μου, το μυαλό, εχθροί έχουνε γίνει. Θέλει αυτό να σ' αρνηθεί μα εκείνη δεν τ' αφήνει.

Πολλές φορές στο παρελθόν έχεις καρδιά μου σφάλει μα συνεχίζεις τα παλιά λάθη να κάνεις πάλι.

Ήθελα να'μαι η αφορμή που το χαμόγελο σου παίρνει μορφή και απλώνεται πάνω στο πρόσωπο σου.

Αν σου ζητήσει η σκέψη σου να'ρθείς εκεί που μένω μην τσ 'αρνηθείς γιατί κι εγω μέρες τη περιμένω.