Γιατί είμαστε οι χειρότεροι οδηγοί στην Ευρώπη;
Πώς είναι δυνατόν εν έτει 2018 να ρισκάρουμε ακόμα τη ζωή μας και τις ζωές των παιδιών μας ταξιδεύοντας χωρίς κράνος και χωρίς ζώνη;

Πριν από δυο περίπου χρόνια παρακολούθησα ένα σεμινάριο ασφαλούς οδήγησης του «Ιαβέρη». Θεώρησα ότι, θα ήταν χρήσιμo να μάθω κάτι παραπάνω. Στην αρχή μου φάνηκε λίγο υπερβολικός και ίσως ακραίος, καθώς περιγράφει το αυτοκίνητο σαν ένα «θανατηφόρο όπλο που όλοι έχουμε στην κατοχή μας». Μέρος του σεμιναρίου ήταν η οδήγηση σε πίστα και η εκτέλεση κάποιον ελιγμών.

Κάποια στιγμή και ενώ πήγαινες με περίπου 60 χιλιόμετρα την ώρα, σου πετούσαν μια κούκλα μπροστά στο αυτοκίνητο. Έντρομος διαπίστωσα ότι δεν είχα τον χρόνο να σταματήσω και έστειλα την κούκλα να συναντήσει τον φράχτη. Και να σκεφτείς ότι θεωρούσα ότι τα αντανακλαστικά μου είναι τέλεια. Ακολούθως το πείραμα πραγματοποιήθηκε με 50χλμ. /ώρα, κι εγώ ήμουν ήδη προετοιμασμένος ότι κάποια στιγμή θα μου πετούσαν μια κούκλα. Και πάλι όμως την έκανα λιώμα. Τελικά αργότερα, με 40χλμ., κατάφερα να σταματήσω οριακά πριν την κούκλα. Ομολογώ ότι συγκλονίστηκα, καθώς διαπίστωσα πως οι δυνατότητές μου δεν ήταν αυτές που νόμιζα και πως τα 50 χιλιόμετρα είναι πολύ περισσότερα από όσα δείχνουν.

Την περασμένη εβδομάδα και ενώ  περνούσα  μια περιοχή με πολλές ταβέρνες κοντά στο σπίτι μου, ένα παιδάκι πετάχτηκε αίφνης μπροστά στο αυτοκίνητό μου. Σταμάτησα λίγους πόντους απ’ το πόδι του κι αυτό έμεινε να με κοιτάει αποσβολωμένο. Αν πήγαινα με 50χλμ./ώρα σίγουρα θα το είχα χτυπήσει και μετά από αυτό η ζωή μου, όπως και η ζωή της οικογένειας του παιδιού, δεν θα ήταν ποτέ πια οι ίδιες.

Αφορμή για να γράψω τα παραπάνω είναι η επιπολαιότητα με την οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα ζητήματα της οδικής ασφάλειας. Καθημερινά βλέπω ανθρώπους να οδηγούν μοτοσικλέτα χωρίς κράνος, να πίνουν και να οδηγούν, να πηγαίνουν το παιδί τους στο σχολείο με το μηχανάκι (μερικές φορές και τα δυο τους παιδιά, ή το παιδί τους και μαζί τη γυναίκα τους!). Το τελευταίο πραγματικά με εξοργίζει.

Ακόμα και τα ταξί που μεταφέρουν τα παιδιά στα νηπιαγωγεία ή τα δημοτικά της επαρχίας κάθε πρωί, τα «πετάνε» στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη και, φυσικά, χωρίς παιδικά καρεκλάκια. Πώς είναι δυνατόν να ρισκάρεις τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού σου και να το μεταφέρεις λες και είναι σακί με πατάτες;  Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα κάποιοι νέοι άνθρωποι το χρόνο να σκοτώνονται στο δρόμο και πολλοί άλλοι να τραυματίζονται. Λογικό, καθώς όταν βλέπεις τον πατέρα σου να πίνει τσίπουρα και μετά να πιάνει το τιμόνι, μάλλον θα κάνεις και εσύ το ίδιο.

Όταν αρχίζω να μιλάω γι’ αυτό όλοι συμφωνούν και σχολιάζουν αρνητικά όσους δεν φορούν ζώνη ή βάζουν τα παιδιά τους στο μπροστινό κάθισμα. Την επόμενη μέρα, όμως, συναντώ τους ίδιους ανθρώπους στο δρόμο να οδηγούν χαμογελαστοί το παπί τους ξεκράνωτοι με το βλαστάρι τους από πίσω. Κι όμως, κανένας γονιός δεν θα έπαιζε σε μια ρουλέτα με 100.000 αριθμούς αν γνώριζε ότι όλοι οι αριθμοί κερδίζουν, εκτός από έναν, που θα στοίχιζε τη ζωή του παιδιού του.

Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η συμπεριφορά πηγάζει από την πεποίθηση ότι η πιθανότητα να μας συμβεί ένα τροχαίο ατύχημα είναι μικρή και, ότι φυσικά, θα συμβαίνει πάντα στους άλλους. Αυτή θα ήταν μια πολύ σωστή αντίληψη, αν είχαμε να κάνουμε με τον Superman ή τον Batman, που δεν θα είχαν τίποτα να χάσουν αν συγκρούονταν με ένα τρένο ή αν ντελαπάριζε το batmobile. Για τους συμβατικούς ανθρώπους σαν εμάς όμως η ζωή είναι πολύτιμη και η προστασία της επιβεβλημένη. Αν, τώρα, κάποιος δεν θέλει να ζει ανάμεσά μας ή θέλει να σκοτώσει το παιδί του, θα μπορούσε να σκεφτεί έναν πιο ευφάνταστο τρόπο να το κάνει, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο εμάς τους υπόλοιπους, που θέλουμε να ζήσουμε αρτιμελείς.

Οι Έλληνες στα θέματα διαχείρισης κινδύνου συμπεριφέρονται σαν τρίχρονα παιδάκια, που, αντί να προλαμβάνουν, αρέσκονται στο να κλαίνε, να οδύρονται και να ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Γι’ αυτό και η χώρα μας  έχει το υψηλότερο ποσοστό θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε ως λαός και για όλες τις άλλες αιτίες που θα μπορούσαν να καταστρέψουν ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και η πιθανότητα να πραγματοποιηθούν είναι απειροελάχιστη, όπως για παράδειγμα μια μεγάλη φωτιά σε οικισμό ή μια πλημμύρα. Έλα μωρέ τώρα, δε γαμιέται…

Δεν περιμένω να γίνει κάτι από την πολιτεία, γιατί  κάποιος που δίνει τόσο μικρή σημασία στην ύπαρξή του δεν θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερους ανθρώπους από αυτόν για να τον διοικούν. Περιμένω, όμως, από όλους εμάς, που μας αρέσει η ζωή μας πάνω στη γη, να αρχίσουμε σιγά σιγά  να αντιδρούμε σε όλη αυτή τη βλακεία που μας περιβάλλει και μπορεί να μας στοιχίσει πολύ περισσότερο από χρήματα.

Κείμενο από τον Σωτήρη Λυμπερόπουλο

Instagram... δεν έχουμε. Ούτε Facebook έχουμε. Twitter (ή Χ ή όπως αλλιώς το λένε)... ούτε από αυτό έχουμε.

Έχουμε όμως Google News (ακολούθησέ μας για να βλέπεις τις νέες μας αναρτήσεις) και Dailymotion (για να βλέπεις τις βιντεάρες μας)

Πως σου φάνηκε;


Θα να σου αρέσουν και αυτά

Σχόλια

https://www.mybites.gr/assets/images/user-avatar-s.jpg
Γράψε εσύ το πρώτο σχόλιο για αυτό